Eens in de zoveel tijd...

Eens in de zoveel tijd...

Heb je zo'n weekend waarin je zoveel leuke dingen hebt gedaan, dat je het lijkt alsof die 3 dagen (vrijdag is ook gewoon lekker weekend als je maar tot half 1 naar school moet) eigenlijk veel langer duurden. Vorig weekend was weer zo'n weekend. Neem een kop thee, zet een lekker muziekje op en lees mee.

Op vrijdagavond ben ik naar het Open Podium van mijn oude middelbare school geweest. Vanaf de eerste pas die ik op het schoolplein zette, voelde het raar. Ongemakkelijk. Zo van, ik hoor hier niet. Logisch ook, want ik heb mijn diploma in the pocket. Het is nu toch al zo'n half jaar geleden dat ik na 5 jaar op dezelfde school gezeten te hebben, de benenwagen (of letterlijker: de trein en de bus) naar Utrecht nam voor het ruime sop (HBO). Het lijkt me duidelijk dat ik vroeger teveel Piet Piraat heb gekeken en het lijkt me duidelijk dat ik weinig van Vlaams versta. Ik dwaal af.
Het open podium is voor mij vanaf de tweede klas een jaarlijks fenomeen geweest. Ik durf gerust te zeggen dat ik zonder, nooit de muzikant zou zijn geworden die ik vandaag ben. In de 2e klas begon het met een karaoke versie van een Taylor Swift nummer en hell no dat mijn ouders mochten komen kijken. In de 3e klas pakte ik het groter aan en deed een volledig eigen gemaakte cover van Train (HEE HEE, je weet wel welk nummer ik bedoel) en begeleide mezelf op de gitaar. In de 4e klas deelde ik het fenomeen liedjes schrijven met de rest van de school en lied ik een eigen nummer horen. In mijn examenjaar deed ik samen met beste vriend Thomas mee en de rest is geschiedenis. Of nou ja. Afijn: we wonnen en mochten optreden op Appelpop. Nee, zonder het open podium was dat me nooit gelukt.
Vandaar ook dat ik het heel erg belangrijk vond om nog eens terug te gaan. De sfeer te proeven vanaf de andere kant van het podium. En wat wás het leuk. Oud-klasgenootjes die ineens meester-pianisten bleken te zijn. Beste vriendinnen die eindelijk hun stem lieten horen. En ach, ik kon het niet laten: kijken wie de 'nieuwe-Thomas-en-Demi' zouden zijn. Wat een heerlijke avond op een plek waar ik nooit meer terug wil. Ik zit wel lekker in Utrecht. Me stadsie.

Hoop gelul over vrijdagavond; zaterdagavond, dát was pas een avond! Ik mocht 2 sets spelen in het stadcafé van Tiel (Hexagon). Totaal zonder verwachtingen van mezelf, het publiek of de sfeer ging ik blanco de avond in en kwam ik er met een felgekleurd palet weer uit. Geweldig! Ik heb bijna alleen maar eigen nummers gezongen, een tricky dingetje als je in een kroeg speelt (covers werken dan vaak beter), maar op de één of andere manier sprak ik mensen aan. Tussen het zingen door riep een willekeurige vrouw iets naar mij, wat ik heb opgeschreven. Levensveranderend. 'Jij zingt over mijn leven'. Ik denk dat een singer-songwriter niets liever zou willen horen, dan dat het publiek zich kan identificeren met jouw muziek. Wat een belevenis.
Zondag is normaal een uitrust-met-je-onesie-op-de-bank-en-een-slechte-disney-film-aan-chill-dag. Afgelopen zondag niet. Om 2 uur nam ik de trein naar Den Bosch, waar ik had afgesproken met mede-blogger Natasja. Ik ontmoette haar afgelopen herfst op Appelpop. Zondag trad een klasgenootje van mij op in W2, met zijn band Valour Up Twice. Tussen 'gemeenschappelijke vrienden' zag ik Natasja staan. Het gig-maatje was gevonden. Heerlijke muziek! Ook de band The Silverfaces die ik daarna nog gezien heb, was erg lekker! Allebei in de psychedelische sferen. Hierna had ik nog kunnen genieten van Birth Of Joy, maar ik koos voor de weg naar huis aangezien mama lekkere bami had gemaakt. Helaas liet ze mijn bord met het allerlaatste beetje bami op de grond vallen (aka bami letterlijk overal, satesaus op de keukenkastjes). Ik ben naar de snackbar gefietst en heb onvrijwillig een frietje en een frituur-loempia op. Wat een heerlijke kut-afsluiter van een geweldig leuk fantastisch heerlijk weekend!

Dat gebeurt ook maar eens in de zoveel tijd.

The Silverfaces Mooie verlichting in Den Bosch
PS. Heel verwarrend, zo'n verhaal over een weekend van een week geleden maar ik moest dit nog even delen!

Koopgeil en alles opschrijven

"Verandering is altijd goed."

Volgens mij een goed voorbeeld van zo'n typisch Hollands spreekwoord. Ik vind dat er een hoop waarheid in deze zin zit. Het is nu ongeveer 2 maanden geleden dat ik alle geschiedenis van mijn blog verwijderde en opnieuw begon. Nog steeds heb ik er geen seconde spijt van gehad. Lekker schrijven wanneer ik het wil, niets verplicht zijn en in de winter is het grootste voordeel: niet uren koukleumen voor een goede outfitpost. Soms mis ik het wel een beetje. Alle reacties die ik altijd kreeg op mijn zelf samengestelde outfits. Aan de andere kant: ik heb veel liever dat ik complimenten krijg op mijn manier van schrijven of fotograferen, dan op de kleren die ik draag.
Nu lijkt het alsof ik een enorme bitch ben die zich beter voelt dan de mode-bloggende-menigte waar ik toe behoorde, maar niets is minder waar. Ik ben nog steeds een shopverslaafde, koopjesjagende, koopgeile, ouwe hipster. Vandaar de volgende foto: mijn aankoopjes van deze week:

De bovenste twee tops en het off-white gevaarte in het midden (een prachtige gehaakte jumpsuit!) zijn €10 koopjes van de Zara. Waar ik 2 jaar geleden nog kotsend langs de Zara liep, aangezien ik me toen in mijn rebelse ik-draag-alleen-houthakkers-blousjes-en-zwarte-docs-periode bevond en de Zara daar niet echt op aansloot, zo kan ik nu niet gaan winkelen zonder alle Zara's in de desbetreffende stad van boven tot kelder uitgepluist te hebben. Die 'nette' collectie met pantalons en blazers zal nooit mijn ding worden, maar met de Trafaluc collectie kun je mijn kledingkast elk seizoen wel vullen. Ik vergelijk het graag met de Divided collectie van H&M, die ik overigens ook leuker vind dan de reguliere collectie. Maar waar Divided soms bedoelt lijkt voor 12-jarigen, vind ik Trafaluc perfect aansluiten op de 16-21 categorie. Een beetje netjes, romantisch, stoer en vooral: lekker jong!
Nu we het toch over de H&M hebben: het grijs-gespikkelde shirtje komt er vandaan. Lekker basic, past overal bij, grote ketting of sjaal erbij en gaan. De onderste twee items komen van le kringloop. Dat was nog een heel gedoe. Afgelopen vrijdag vierde mijn vriend samen met 2 andere vrienden hun verjaardag. Zoals elke verjaardag die in de vriendengroep gevierd wordt, had ook dit feestje een thema. Dit keer: recessionparty. Het idee was: iedereen draagt een outfit die bij elkaar minder dan €10 moest kosten. Nu zit koopjes jagen in mijn bloed en móest dit toch wel gaan lukken. Het vestje heb ik uiteindelijk voor het feest gekocht, €2,25, en het gestreepte shirtje gewoon. Voor de lol. Voor de geïnteresseerden: de outfit voor het feest heb ik afgemaakt met een afgrijselijke zwart/wit gestreepte legging van de H&M (€5) en een verknipt wit t-shirt van de Zeeman (€2,49). Als finishing touch knoopte ik een stukje t-shirt om mijn pols als superstylish bracelet (OMG).

De vorige keer schreef ik nog over de tentamenweek en de benodigde stress die erbij kwam kijken. Dit keer zit ik in pyjama, #nomakeup, achter mijn laptop met de Avatar-marathon van Nickelodeon op de achtergrond. Ik heb elke aflevering al minstens 5 keer gezien, maar ik blijf het een prachtige serie vinden. Wat ik de afgelopen week weer lekker veel gedaan heb, is gitaar spelen. En schrijven, heel veel schrijven. Heerlijk vind ik dat: kopje thee, warme sokken, gitaar erbij, op bed zittend en al mijn gedachten op papier zetten. Melodie eronder et voilà: hitje. Haha was het maar zo makkelijk. Vaak komt er spontaan iets in me op, vaak gebeurt dit midden in de nacht of als ik letterlijk nét in bed lig. Vandaar dat dit boekje op mijn nachtkastje ligt, zodat ik ten alle tijde mijn gedachten op papier kan zetten.

Wat ik ook nog steeds probeer uit te vogelen, is keyboard spelen. Tot mijn grote ergenis is het verdomd lastig. Waarschijnlijk ben ik ook gewoon te lui om me er echt toe te zetten het te leren in plaats van maar wat aankloten met een uidraaitje van The Script. Wat wel weer heel fijn is: keyboards (en piano's) zijn ontzettend fotogeniek en staan zo leuk in je kamer.
Die zebrakop van de foto staat hier naast me, klaar om gedronken te worden en wat lekkers te eten zit in de oven. Ik denk dat ik me daar nu maar eens op ga storten. Want hoe leuk winkelen en muziek maken ook zijn. Er is één ding wat nog duizend keer leuker is. Eten.