Dus...
Met mijn haar in een (ingevlochten!) vlecht, waar ik mezelf 's morgens in alle bochten voor had moeten wringen, stapte ik vanmiddag de trein uit. Ik was KAPOT. Na een weekje vakantie was opstaan om kwart voor 6 en tot 4 uur lijden echt even, nou ja: kut. Ik heb altijd het gevoel dat ik de week na de vakantie alleen maar bezig ben met afkicken en detoxen van al die vrijheid. Over vrijheid gesproken: die heb ik niet echt gevierd. Of als je bij Bevrijdingsdag aan een Twilight-marathon terwijl je aan school werkt denkt, dan heb ik het gevierd. Wel ben ik zondag natuurlijk 2 minuten stil geweest. Dat vind ik gewoon moeten. Het hoort erbij, uit respect. Daarom ben ik ook enorm tegen gemeenten die besloten om de dodenherdenking in verband met de 'zondag-rustdag' te verschuiven. Je kan dodenherdenking niet verschuiven, lieverd. Ongeloofelijk. Magoed, ik ben geen politicus en dat wil ik ook zeker niet worden!
Ik kwam dus uit de trein (help, ik dwaal af!). Zieke, zieke, zieke regen. Niet normaal dames en heren. Daar rende ik dan: over straat, met een enorme rugzak op de rug en een doorweekt ZARA-tasje in de hand. Want JA: madame was na school als een soort cadeautje dat ik de dag had overleefd, gaan shoppen bij ZARA. Daarover snel meer (lees: nieuw jasje!). Ik kan het niet meer aan hoor. Als het nou niet snel zomer wordt...
Vandaar deze zomerse foto's, zo'n twee weken geleden geschoten door mijn lieftallige zusje
slash fotografisch genie. Drie keer raden wie haar alles heeft geleerd over le Canon? Als ik deze foto's zie, heb ik zo'n zin in de vakantie. Ik ga dit jaar voor het eerst in de zomer in Nederland op vakantie met mijn ouders. Naar Zeeland om precies te zijn. Heerlijk skaten en hardlopen op de dijk en langs het strand om daarna met een duik in zee te springen. Ten minste. Als het niet zo giet als vanmiddag.
Man, man, man...
